Wstęp

                 „Dobrze ukształtowanego dziecięcia trzeba pilnować, aby równie dobrze rosło,

                  aby tej pierwiastkowej budowy nie nadwyrężało, słabych zaś i źle utworzonych

                  tak należy kierować i prowadzić, aby te zboczenia sprostować i uchybienia ile   

                  można naprawić”

                                                                                                Jędrzej Śniadecki

  

      Nieustanne i szybkie tempo zmian zachodzących w środowisku otaczającym człowieka wpływa na niego w  sposób niekorzystny. Wynikiem tego są nerwice, zaburzenia układu krążenia, dolegliwości w zakresie narządów ruchu u dorosłych, a u dzieci wady postawy.

     Wady postawy  stały się więc zjawiskiem społecznym, obejmują znaczny odsetek dzieci i młodzieży, powodują one zatroskanie rodziców (opiekunów), absorbują pedagogów i wychowawców.

      Szczególnie niepokojące pod względem dewiacji posturalnych są tzw. okresy krytyczne charakteryzujące się przyspieszonym wzrastaniem. W okresie szkolnym należy zwrócić szczególną uwagę na dwa okresy krytyczne posturogenezy. Pierwszy z nich przypada na wiek 6-7 lat i związany jest z radykalną zmianą dotychczasowego trybu życia dzieci (przebywanie w pozycji siedzącej w ławce kilka godzin dziennie).

      Drugi okres krytyczny posturogenezy związany jest ze skokiem pokwitaniowym (dziewczęta -11-13 lat, chłopcy - 13-14 lat). W tym okresie następuje intensywny przyrost długości kończyn dolnych i tułowia, zmiana proporcji ciała oraz dotychczasowego układu środków ciężkości. Pojawiają się objawy fizycznego i psychicznego zmęczenia dziecka, postawę cechuje niedbałość i wiotkość.

      Przeciwdziałanie powstawaniu wad postawy staje się więc bardzo ważnym problemem nie tylko z punktu widzenia estetyki, ale przede wszystkim ze względu na wpływ jaki ma postawa na funkcjonowanie całego organizmu. W związku z tym zasadne i celowe wydaje się podjęcie systematycznych działań w celu zapobiegania wadom postawy u dzieci i zminimalizowanie wymienionych wcześniej zagrożeń i przykrych konsekwencji zdrowotnych. Odpowiednio dobrany ruch, pod względem charakteru, miejsca i siły oddziaływania stał się więc obecnie jednym z czynników wyrównawczych bądź korekcyjnych.